Çok dönüm noktalarım oldu, çok uçurum kıyılarım ve uzaya çıkmışlığım...

27 Ocak 2013 Pazar ve mecburen İstanbul... Ki isteğim değildir bu orospu şehirde yaşamak. Bugün dünyaya geleli 39 yıl 17 gün olmuş. 17 gün önce 40 yaşıma sert bir giriş yaptım... Aslında bu 39 yıl 17 günü baz aldığımda; Tanrıdan gereken ilgiyi gördüğümü söyleyebilirim. Ama benim geri zekalı ruhum, aptal beynim, yumuşak kalbim ve ağzına sıçılası vicdanımdan dolayı taşları hala yerine konmamış aptal bir ömrü yaşıyorum.

Çok dönüm noktalarım oldu, çok uçurum kıyılarım ve uzaya çıkmışlığım. Şu dedemden kalan en önemli miras saydığım vicdanım olmasa, gaddar olabilseydim... Yaşadıklarımı düşününce sanki daha az yaralı olurdum gibime geliyor. Bazı olaylar bir ömrün genetiğini  öyle bir değiştirir ki artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Olamaz. Bu “taş çatlasın bugün kederden” modundaki yazımı; zerre keyif almadığım bir hayatın tam göbeğinden yazıyorum. Kötüyüm. Yıkığım. Bas bas bağırmak, komalık olana kadar içmek istiyorum. Dün gece, evet dün gece Çamlıca’nın o soğunda ve yağmurunda;  tenekede yanan ateşin başında üzüme bıraktık kendimizi dostlarımla. Üzüm iyidir... Ve yeşil de candır gerisi de sikimde değil.

Şu an iyi diyebileceğim tek şey,  1 Ocak 2013 te çıkan kitabım “Aşk buralara NAH uğrar”ın gördüğü harika ilgi ve okuyanların yaptığı götümü kaldıran yorumlar... Kitap çıktıktan sonra yaptığım en köklü değişklik ad ve soyadımın önüne “Son” u eklemek oldu... Sebebi de benim haricimde en az 2 Cengiz Aydın daha olmasıydı ve o Cengiz Aydın’lardan sığrılmamı pekiştirmek için artık ben Son Cengiz Aydın’ım.

Ezcümle; hayat boktan ben boktan ve içimde büyüyen deprem çok yakında muhteşem yıkımlara ve yeni oluşumlara sebep olacak. Selam ederim.