20 Kasım 2013 Çarşamba

Maria’nın ruhumdaki izdüşümü

ahh maria; gözlerimde söndürdüğün sigaraların acısını yeni hissettim. otel kapılarından kovulmalarımız şimdi komik geldi ve acelesi olmayan öpüşmelerimizin tadına yeni vardım.dudaklarında damıtıp kulaklarıma yolladığın rafine cümlelerin kışkırtıcılığı tekrar vücut buldu bedenimde.

söylesene maria ben sende hiç oldum mu sevdin mi beni?


ya da sus… boşver maria. sevmiş olma ihtimalinle avunayım. zaten varlığımdan umudunu kesmiş onlarca ölü bakış ve sahte tebessüm var üstümde. yaşadığım şehir bile vazgeçmiş benden adımı karalamış. neye el atsam peşin edilmiş beddualar benden önce kesiyor önümü. bıktım intiharın arifesinde bir ruh haliyle yaşamaktan, bıktım beynimin içinde ırzına geçilmiş sorgularla ve o sorgulardan piç doğan sonuçlarla boğuşmaktan.


kafiyesiz ömrümün deprasyon figürlüğünden bir türlü terfi edemedim. yorganını düşürmüş ve kıçı açıkta uyumuş tüm umutlarım gördükleri kabustan ishal oldu.

ve tanrı! gözün aydın; ihtiraslarımı öldürdüm, isyanlarımı ehlileştirdim sesim çıkmıyor artık.
sorgulamadığım bir hayata, bir tan vakti ağırbaşlılığına, ruhani bir dinginliğe ve bir deve kuşu körlüğüne erdim, şimdi tam oldum,

yani maria sensizde yaşayabilme ihtimalimi zorluyorum...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder